Op mijn 39ste schreef ik mij in voor een yogateachertraining online. Waarom en hoe ik op dit briljante idee ben gekomen? 18 jaar geleden maakte ik kennis met yoga. Drie jaar lang had ik wekelijks een semi-prive les. In het begin vond ik het lastig en moeilijk vooral de meditatie in het begin van de les. Maar naarmate ik bleef gaan, hoe fijner ik het vond. Allerlei kwalen waar ik tot dan toe last van had zoals hoofdpijn en lage rugpijn waren snel verdwenen voorgoed. Iets wat met fysiotherapie niet was gelukt. Ik zwoor bij yoga en raadde het iedereen aan. Ik stopte met de wekelijkse lessen omdat mijn docent naar een andere stad verhuisdde. Later ben ik nog opzoek gegaan naar andere yogadocenten en/of scholen. Ik deed een korte cursus bij Integrale Yoga en lesde nog eens een paar jaar later een jaar bij Sivananda Yoga. Bij Pureyoga deed ik nog zwangerschapsyoga een paar maanden en na de komst van Pippa ben ik gestopt met lessen en de gehele beoefening van yoga. In 2020 zo tijdens de lockdown bedacht ik ineens om een online yogateachertraining te doen. Maar al heel snel na het starten van de opleiding bleek ik zwanger te zijn van Declan. Ik was de gehele zwangerschap zwaar misselijk en echt meedoen met de lessen ging hem niet worden. Gelukkig kon ik de opleiding op geheel eigen tempo doen.
Voordat ik met de YTT begon had ik niet gedacht dat er zoveel theorie bij zat. Deze opleiding besteed aandacht aan alle 8 limbs van Patanjali. Het lukte mij tijdens de zwangerschap maar niet om de tijd vrij te maken om aan de theorie te zitten. Dit had er ook mee te maken dat de kinderen de helft van de tijd thuis waren en dat het dan lastig was om naar de lectures te luisteren of het uberhaupt te horen. (Kids in huis overstemmen alles). Ik raakte hier erg gestrest van. Niks werkte eigenlijk mee om deze opleiding tot een goed eind te brengen. De lockdown niet (waardoor de kids altijd thuis waren) en de zwangerschap en bijhorende vermoeidheid en misselijkheid ook niet. En al helemaal niet binnen de tijd die ik voor ogen had. …zooi! Het heeft nog best veel geld gekost en waarschijnlijk maak ik het niet eens af en heb ik alles voor niks gedaan.
Toch gaf ik niet helemaal op maar werd ik milder voor mezelf. Ik kon zo lang over de opleiding doen als dat ik wilde dus waarom haasten. Ik luisterde lectures wanneer ik kon. De lectures over de Yama’s en Niyama’s hielpen mij nog meer om milder te zijn voor mezelf. Ik ben geen superwoman en ik heb een baby in mijn buik die gezond en wel ter wereld moet komen. Ik kon het toen wat meer loslaten. Ik beoefende zelfcompassie en Ahimsa (non-harming). Ook al was ik niet bezig met de Asana’s (het uiterlijke/fysieke vorm van yogabeoefening maar innerlijk was ik hard op weg en beoefende ik de yama’s en niyama’s. In een ander blog vertel ik hoe dat eruit zag.
De baby Declan werd geboren en ik dacht dat ik na 6 weken wel weer fit genoeg zou zijn om ook de Asanabeoefening weer op te pakken. Maar ook dat bleek nog veels te vroeg te zijn. Ik kon gelukkig wel steeds meer lectures volgen maar ook met een baby op je arm of aan de borst is het best lastig om naast het luisteren ook aantekeningen te maken. Inmiddels is Declan 10 maanden en ben ik nog steeds niet klaar. Sinds een paar weken voelt mijn lijf weer los van het overgewicht weer wat beter. Ze zeggen eigenlijk toch ook:” 9 maanden op, 9 maanden af”. Misschien geld dat ook wel meer na je 40ste. Of vast wel. Een ander bijkomend probleem is dat ik sinds ik bevallen ben ontzettend pijnlijke spieren heb. Ik word stijf wakker en kan dan amper lopen. Wat is dit nou weer? Alsof de duivel er mee speelt zeg maar.
Ik laat me hier niet door weerhouden hoor. Uiteindelijk doe ik deze opleiding voor mezelf. Tijd is nog steeds een probleem maar heb inmiddels wel een mini yogaroutine ontwikkeld waarbij ik dagelijks in de ochtend 15 tot 30 minuten asana’s doe en ik maak bijna dagelijks een mindfull wandeling door het bos met Khaleesi, ik volg de Satsangs waarbij ik zing, dans en mediteer. Wekelijks volg ik een les van 90 minuten en ik sta stil bij de yogafilosofie en hoe ik deze nog meer kan implementeren in mijn leven. Meer hoeft ook niet wat ik al eerder zei ik doe wat ik kan en waar ik mij goed bij voel. Ik ben sinds ik begonnen ben met YTT toch een stuk positiever over alles en vooral ook dankbaarder voor alles en ben toch ook wel een klein beetje leniger geworden. Small progress is, still progress.
